Τις τελευταίες ημέρες, η ανακοίνωση τοποθέτησης οβελίσκου στο λιμάνι της Κέρκυρας προς τιμή των αγωνιστών κατά την Οθωμανική επίθεση του 1716 προκάλεσε αντιδράσεις που εκφράστηκαν μέσω της δημοσίευσης άρθρων στον ηλεκτρονικό τύπο.  Θέματα που πυροδότησαν την αντίδραση των άρθρων,   ήταν η πρωτοβουλία του φέροντος, ακόμη,  τίτλου ευγενείας «κόντε» Φλαμπουριάρη, προέδρου του Ιδρύματος Κερκυραϊκής Κληρονομιάς, στο οποίο οφείλεται η δωρεά του οβελίσκου,  οι ανιστόρητες δηλώσεις του, η ομολογούμενη από τον ίδιο τον πρόεδρο σύμφωνη γνώμη της κ. Περιφερειάρχης και όχι του Περιφερειακού ή του Δημοτικού Συμβουλίου, ο χαρακτήρας του Ιδρύματος οποίος διατείνεται ότι προάγει την προώθηση των αγγλοελληνικών σχέσεων και η επιλογή του χρόνου αποκαλυπτηρίων του οβελίσκου (21 Μάη 2021).

Δε θα σταθούμε στο ίδιο το γεγονός που αποτέλεσε, κι αυτό αν θέλουμε το πιστεύουμε,  αφορμή για την τοποθέτηση του οβελίσκου. Θα σταθούμε όμως στην επιλογή της ημέρας που επιλέχθηκε για τα αποκαλυπτήρια του.

Η 21 Μάη, σηματοδοτεί τη λήξη της σκληρής  κυριαρχίας των Βρετανών επί των  Επτανήσων και την Ένωσή τους με τον τότε Ελλαδικό χώρο (21 Μαΐου 1964). Μια ημερομηνία σημαντική τόσο για τα Επτάνησα όσο και για τη χώρα μας. Μια ημερομηνία που υπενθυμίζει την πολυετή κατοχή των νησιών μας από τους βρετανούς (1814-1864), την απάνθρωπη πολιτική  που εφάρμοσαν, αλλά και το ρόλο της Αγγλίας ως προς τη θέση και τη στάση των αρμόδιων αρμοστών της εποχής προς τους επαναστατημένους Έλληνες που πάλευαν για την αποτίναξη του Οθωμανικού ζυγού.  

Μήπως κανείς, εκεί, στο Ίδρυμα Κερκυραϊκής Κληρονομιάς, θυμάται το ρόλο του Μαίτλαντ; Μήπως θυμάται πως απέκτησε το δικαίωμα της αυτοδιοίκησης αφαιρώντας το από τα επαρχιακά συμβούλια των νησιών; Μήπως κανείς θυμάται την εξέγερση των χωρικών της Λευκάδας εναντίον των Βρετανών στα 1819 και την αιματηρή καταστολή που ακολούθησε;  Μήπως κανείς θυμάται πως ο Μαίτλαντ δήμευσε τις περιουσίες  όλων των επτανήσιων που συμμετείχαν στην Επανάσταση του ’21;

Μήπως κανείς, εκεί, στο Ίδρυμα Κερκυραϊκής Κληρονομιάς, θυμάται, τις εξεγέρσεις στη Ζάκυνθο ή επί εποχής αρμοστή Ward την εξέγερση στη Κεφαλονιά το 1849 και τους διωγμούς και τις εκτελέσεις που ακολούθησαν;

Μήπως κανείς θυμάται τα ψηφίσματα για Ένωση με την Ελλάδα που κατατέθηκαν στα 1850 και στα 1857 από ριζοσπάστες βουλευτές και την απάντηση της Βρετανίας με συλλήψεις, φυλακίσεις και εξορίες;

Ε! λοιπόν μάλλον δε θυμάται. Γιατί αν θυμόταν θα θυμόταν πως εκτός από τους ριζοσπάστες υπήρχαν και οι Καταχθόνιοι που ήταν υπέρμαχοι της νομιμότητας και όργανα των Βρετανών.

Ως όργανα των Βρετανών θυμόμαστε πολλούς στη μετέπειτα ιστορία, αλλά δεν είναι της παρούσης. Αυτό που έχουμε μόνο να πούμε- να προτείνουμε, είναι αντί για οβελίσκο να ορθώσουμε ένα μνημείο μαντίλι υπέρ της λήθης!  Να το βάλουμε όχι στο λιμάνι, μα στο Σαρόκκο. Να υπενθυμίζει τη μνήμη του χρυσόψαρου. Και όποιου δε του αρέσει ως τέτοιο, ας το εκλάβει ως υπενθύμιση για τα κροκοδείλια δάκρυα υπέρ αγωνιστών ή ως υπενθύμιση ειλικρινών δακρύων εκλιπόντων τιτλούχων . Αν δε του αρέσουν κι αυτά ας το εκλάβει ως επίσημο κουκούλωμα της ιστορίας που εσχάτως παίρνει διαστάσεις πανδημίας.  Μαντίλι λοιπόν!

Τ.Κ.